hicking lionhead

Anna komt de kamer in om iedereen te wekken. Het is 03:45. Voor m’n gevoel heb ik net 5 minuten mijn ogen dicht. Toch verzamel ik al m’n energie en stap weer uit bed. Ik had mij vannacht op de gang uit gekleed om mijn kamergenoten niet te wekken en alvast mijn korte broek waarin ik wil gaan hicken aangetrokken om in te slapen. Even een snelle koude washand over mijn gezicht en een t-shirt aanschieten en ik ben er klaar voor. M’n buik lijkt nog gevuld met de drankjes van afgelopen nacht. Dus ik plet een banaan door mijn yoghurt om toch wat vulling te hebben en trek mijn gympen aan.
Een aantal van het huis zijn te laat uit bed of staan nog onder de douche dus met een eerste groep gaan wij alvast omdat we de zonsopgang niet willen missen. De hele reden van dit achterlijk vroege opstaan is om de “sunrise” op lionshead te zien. We gaan met 2 taxi’s heen. Het begin punt vinden is een aardig klusje maar rond 04:45 zijn we op het pad richting de top van lionshead.

Manouk, 1 van de Nederlandse meiden, heeft er een flink tempo in en ik merk al snel dat haar tempo mijn normale looptempo ook is en dat we sneller lopen dan de rest van de groep. Manouk heeft geen slaap gehad omdat ze vanmiddag terug naar Nederland gaat. Samen lopen we vooruit op de groep. De wandeling omhoog is goed zwaar. Het is een snelle stijgende klim op een zandpad. Wanneer het rotsige gedeelte van de berg begint word het meer klimmen en klauteren en moet je goed kijken hoe het pad loopt. De lucht begint al flink blauw te worden en je zie al een randje orange ontstaan.
Op een gegeven moment splits de route zich. Je kan de normale route nemen, of de route voor de hickers. Je ziet beugels in de rotswanden geslagen zitten. Manouk en ik besluiten te gaan hicken omdat mij dat leuker lijkt en manouk en ik het er over eens zijn dat die route waarschijnlijk sneller is en de tijd wel begint te dringen. Klimmen en klauteren is het echt en het zweet loopt met straaltjes over mijn rug. Maar we zijn ruim op tijd op de top en beginnen gelijk met de eerste foto’s te schieten. Na een goede 20 minuten druppelt de rest van de groep ook binnen op de top van lionshead, net op tijd voor de sunrise.

De sunrise is absoluut prachtig! Ik kan de mooiste foto’s schieten. Ik mis alleen erg de rust. Ik merk dat ik erg onder de indruk ben van alles wat er te zien valt en dat dit een mooi moment had kunnen zijn om eens goed na te kunnen denken. De sunrise bezorgt me een bepaalde rust in mijn hoofd die aanvoelt als ritalin. Maar doordat we met zo’n grote groep zijn zit dat er helaas niet in. Na ongeveer een uur gaan we terug naar beneden met de eerste groep. Ik merk al snel dat ik voor loop op de rest van de afdalers en vind dit eigenlijk wel best. Heb ik toch mooi de tijd voor mijn nadenken.

Terwijl ik in mijn eentje de berg afdaal blijf ik versteld staan van de sunrise en alles wat de zon zichtbaar maakt dat op de heen weg niet zichtbaar was. Overal verschijnen lage bomen en bosjes. Je hoort de vogels tjilpen en veel lager, in de diepte hoor je de golven breken op de rotsen. In de verte hoor je de stad langzaam tot leven komen. Terwijl ik dit alles aanschouw en hoor sta ik stil bij hoe oneindig mooi de wereld wel niet is. En wat een geluk het is om als mens dit bewust te mogen aanschouwen. Tijdens de afdaling kan ik mijn gedachten laten gaan en poppen en er een hoop vragen in mij naar boven. Een hoop vragen over het leven. Over mijn eigen leven. Wat ik belangrijk vind en wat voor mij een geslaagd leven zou definiëren. Welke normen en waardes ik nou eigenlijk heb en wat ik belangrijk vind in mijn leven. Hoe ik graag zou willen dat mensen mij zien en wat er gezegd zou worden als ik hun die vraag nu zou stellen. De vraag : Beschrijf mij eens in een paar woorden. Ik kan mij wel een aantal woorden voorstellen waar ik trots op zou kunnen zijn. Ik kan mij ook voorstellen dat ik misschien wel verrassende antwoorden kan krijgen. Ook besef ik mij dat een aantal antwoorden op die vraag mij niet zouden aanstaan. Slechte eigenschappen die boven water zouden komen. Ik besef mij dat ik het mijn ouders niet makkelijk heb gemaakt en dat ik nog veel leren moet en veel moet groeien. Ik hoopte in deze reis “iets” te vinden. Ik kon niet goed vertellen wat maar ik had het gevoel dat ik deze reis maken moest. Ik besef mij dat wat ik nu op de helling van de rug aan het doen ben misschien wel het puntje is van wat ik zocht.

Een stuk bewustwording van mezelf. Kijken naar mijn leven en naar mij toekomst. Kijken naar wat ik nodig heb en misschien eindelijk eens die reflectie spiegel durven oppakken. Ik ben bang dat als ik oprecht naar mijzelf zou kijken, oprecht in de spiegel zou kijken ik misschien zou schrikken van het spiegelbeeld. Ik stel mezelf tijdens de afdaling een hoop vragen waar ik het antwoord niet op geven kan. Ergens word ik erg emotioneel door alles wat er in mijn hoofd spookt maar aan de andere kant ben ik blij dat ik nu eens eerlijk tegen mezelf durf te zijn. Ik besef ook dat ik heel lang verkeerd naar het geloof heb gekeken. En voor het eerst in lange tijd voel ik mij weer verbonden met god. Ik stel mijzelf vragen en kan op deze vragen wel een antwoord vinden. Vragen die ik vroeger stelde en waar ik geen antwoord op had, vragen die mij vroeger van het geloof hebben afgeduwd, deze vragen worden nu wel beantwoord. Ik kan het kruisje op mij borst voelen en ben blij dat ik deze vanuit Nederland heb meegenomen. Beneden aan de berg aangekomen heb ik ontzettend hard de behoefte om iemand te spreken. Gezien het tijdstip durf ik mam of Willie niet mobiel te bellen omdat ik ze niet wakker bellen wil. Ik besluit het thuisfront op de huistelefoon te bellen. Als pa dan om 06:00 wakker is en niet naar werk neemt die de telefoon wel op. Na een kort belletje komen de eerste andere afdalers aanzetten en hang ik op. Gelukkig heb ik gister 2 telefoon nummers opgeslagen van taxibedrijven zodat we nu een taxi kunnen bellen. De taxi is er met 25 minuten en brengt ons weer veilig thuis

Nu ik mijn blog een dag later schrijf kan ik moeilijk onder woorden brengen hoe mijn afdaling is gegaan. Het is moeilijk om mijn gedachte gang van toen op papier te zetten en uit te drukken hoe het voelde, waar ik precies aan dacht en wat het met me deed. Ik weet dat ik door de afdaling een stukje gegroeid ben en misschien voel ik mij vandaag ook wel een iets ander persoon dan voor de afdeling, hoewel ik dat zelfs in mijn eigen oren vreemd vind klinken.