robben island!

Het is dinsdag ochtend. De klok geeft aan dat het half 7 in de ochtend is. Ik probeer me met m’n armen omhoog te drukken maar zak zo weer door m’n armen. Wat een spierpijn! Gisteravond hebben Martin en ik besloten ons in te schrijven bij de sportschool. Deze bevind zich op 15 minuten lopen van het huis. Ik heb nog weinig geschreven over hoe smerig het huis waar we leven is en wat voor smerige zaken ik hier al ben tegen gekomen omdat ik dat jullie besparen wil. Maar mien hemel, ik was na 3 weken al geheel vergeten hoe fijn het is om te kunnen douchen in een hygiënische en schone douche die op 1 temperatuur stil blijft staan en niet steeds warm, koud, warm, koud etc springt. De sportschool heeft ook zijn eigen baantjes trek zwembad, welke ik 7 banen is verdeelt. Meer dan 2 zwemmers in 1 baan zijn niet toegestaan. De sportschool heeft ook een stoombad en een sauna in de kleedruimte. Martin gaat mij trainen en de gevolgen daarvan ondervind ik dus al flink. M’n armen even gestretcht en op naar m’n ontbijtje.

Na het ontbijt gaan Jose en Ik op pad richting werk. Tijdens het wandelen schijnt de zon al lekker en we kletsen wat over koetjes en kalfjes. Op het werk aangekomen zie ik de wachtkamer vol zitten. Dat gaat een druk ochtendje worden hoor ik mij tegen mezelf zeggen. En daar heb ik geen ongelijk in. Ik loop de poten onder m’n gat vandaan. Maar niet gaat zeuren denk ik nog, hiervoor ben je tenslotte gekomen. Rond 13:45 vraag ik of het goed is dat ik wegga. We hebben namelijk met een stel vrijwilligers ( Anna, Martin, Jamie, Jose, Christina, Jesper, Diana , Elaine en ik) hebben we tickets geboekt om naar robben eiland te gaan. De gevangenis waar Nelson Mandela gevangen heeft gezeten. De boot vertrek om 15:00. Ik voel iets steken in m’n oorlel. Ik mep nogal geagiteerd naar mijn oorlel en leg mijn hoofd weer op mijn schouder. Weer die steek en nu hoor ik wat gelach. Ik besef dat iemand op de stoel achter mij de veroorzaker is. Wat wil het geval nou wezen. We zijn aanbeland op robbeneiland. Kennelijk heb ik 40 minuten liggen slapen in de boot. Het bewijs daarvan word me nog geleverd door foto’s van een slapende mij. Kan een man dan nooit eens rustig een middag dutje doen?

De tour op robbeneiland begint met een bus tour. We worden over het eiland rond gereden en stoppen op verschillende plekken van het eiland. Een gids verteld het nodige over de verschillende plekken en over de manieren waarmee gevangenen gedemoraliseerd worden. Na de bus tour krijgen we een rondleiding door de gevangenis zelf. Ik zelf had meer van het gebouw verwacht. Erg indrukwekkend ziet het er namelijk als gebouw niet uit. Wat kleine gebouwen op grasland met hekken er om heen. We worden door een ex-gedetineerde rondgeleid en hij verteld het nodige over het gebouw. Ik ben binnen 5 minuten m’n aandacht volledig kwijt. De kerel is een beste vent maar zijn vertel tempo is verrekte langzaam en ik kan het niet helpen maar zoals hij z’n verhaal vertelt doet het mij overkomen als : Zie mij eens even zielig zijn. Hij zal vast een hel hebben doorstaan maar wees in ieder geval een beetje trots dat je er om politieke redenen hebt gezeten en dat je op bent gekomen voor je eigen rechten.

We zijn na ons tripje naar robbeneiland te laat om bij Sopfia te gaan eten. Ik heb Jesper gevraagd of hij Carina niet wil bellen zodat zij de maaltijden mee naar huis kan nemen. Dus thuis aangekomen stond het eten klaar in de koelkast. Na het eten vertrekken Martin en ik naar de sportschool. We sluiten de avond af met een verse aardbeien sap bij Richards om rond een uur of 22:30 in bed te liggen.

Overdenking :
Robbeneiland heeft me best aan het denken gezet. 11 februari 1990 is Mandela vrijgelaten vanuit robbeneiland. Ik besef mij dat ik rond die tijd gemaakt ben om 9 maanden later geboren te worden.
Dus nog geen 23 jaar geleden heerste de rassen scheiding in zuid Afrika. Ik sta me er nu pas bij stil dat wat ik in mij opvoeding heb geleerd ( zwart mensen / gekleurde mensen/ blanke mensen zijn gelijkwaardig) hier pas vrij “nieuw” is. En dan te beseffen dat de meeste mensen met wie ik werk zoveel vriendelijker en vrolijker en oprechter zijn dan de mensen waarmee je in Nederland in aanraking komt terwijl zij 20 jaar geleden nog onder het jeuk van de blanke leefde en nu geen ene wrok koesteren tegen een blanke vrijwilliger vind ik best bijzonder. Zelfs de oudere generatie koestert geen wrok. Dit beseffende maakt de ervaring in de gospelchurch nog een stukje mooier.
Zo welkom te worden geheten als blanke in een kerkgemeenschap, voornamelijk bestaande uit gekleurde mensen die de apartheid allemaal hebben meegemaakt. Ben er ff stil van