2nd time gospel church

Zondag 17/11/13

Om 08:00 gaat de wekker. Eigenlijk veelste vroeg op mijn vrije zondag. Ik heb afgelopen donderdag contact gehad met pastor Paul. Ik heb hem verteld over het overlijden van mijn tante en verteld dat ik behoefte heb aan de kerk en of het goed was dat ik vandaag weer mee mag. Ik ben echter wel erg vroeg vandaag dus besluit naar Richards te gaan voor ontbijt en een kop koffie. Laptop onder de arm en portemonnee in de kontzak en “there we go”. Ik blij dat ik mijn laptop bij heb want als ik klaar ben met ontbijt en mijn laptop aan zet is mijn mam is zowaar online op skype! Nu vliegt de tijd echter voorbij en moet ik mij nog haasten om terug naar het huis te gaan en mij om te kleden.

Ik ga de slaapkamer binnen en zeg tegen Martin dat het 09:15 is en dat we moeten opschieten. Ik had nooit verwacht dat Martin mee zou gaan. Toen hij gister zei dat hij wel met mij mee wou was ik erg blij en verrast. Toen ik vanochtend wakker werd en Martin door mij ook wakker werd en hij nog steeds zei dat hij mee ging was ik nog steeds een beetje sceptisch. Helemaal toen Martin nog even terug zijn bed in ging omdat ik ging ontbijten bij Richards. Ik had half om half verwacht dat toen ik hem weer wekte om 09:15 hij zou zeggen dat hij toch maar bleef liggen. Maar nee hoor. Hij schiet ook in de kleren en om 09:30 staan we samen buiten te wachten op de Pastor. Tijdens het wachten vraagt Martin het een en ander over mijn eerste ervaring en hij zegt : “ ik voel me niet zo op mijn gevoel met staan en klappen in de kerk hoor, dus verwacht niet dat ik dat ga doen.

De auto rit naar de kerk is zo voorbij. In de keuken had ik Martin de filmpjes van vorige keer nog laten zien dus ik zat al voor enthousiasme in de auto te stuitteren. Aangekomen bij de kerk begroeten een aantal mensen van vorige keer mij als een oude bekende en heetten Martin net zo warm welkom als mij de vorige keer. We mogen weer op de voorste rij zitten en terwijl we zitten komen een aantal mensen ons begroeten. De pastor begint de dienst en Martin en ik mogen om de beurt de kerk gemeente begroeten door te gaan staan en even de hand naar iedereen op e steken.
Ik blijf het nog steeds zo indrukwekkend vinden! Nog geen 20 jaar geleden heerste hier de apartheid.
Dus 80% van de aanwezig heeft dis bewust meegemaakt. Martin en ik zijn de enige blanken en niemand geeft er wat om. Sterker nog, ik heb mij misschien nog nooit zo thuis gevoelt in een kerk. Alleen de broeders uit Megen kunnen hieraan tippen.

De kerkdienst is net zo feestelijk als de vorige keer. Nu zijn de mannen echter ook in de kerk en nu zijn zij het meeste aan het woord. Ook zij kunnen zo vurig en vol van god prediken. De kerk dienst duurt in totaal weer 3 uur maar je merkt het eigenlijk niet. De echte preek is lastig te volgen omdat de predikant van Engels in Zuid Afrikaans overgaat en weer terug en het Engels dat hier gesproken word soms zo sterk accent heeft dat je er geen snars meer van begrijpt.

Paul vertelt mij na de dienst dat hij iemand anders heeft geregeld om ons terug te brengen. Hij moet namelijk voor een aantal dagen naar Johannesburg toe. Als ik hem niet gevraagd had of ik mee kon naar de kerk was hij vanochtend vroeg al gegaan maar hij vond het belangrijker om ons naar de kerk te brengen. En weer dat overweldigende gevoel. Iemand die je nauwelijks kent, die gaat met liefde 5 uur later aan zijn trip van 17 uur auto rijden beginnen om 2 blanke mannekes naar de kerk te brengen. Welke Nederlander zou dat tegenwoordig nog doen? Ik vraag mezelf ook sterk af of ik het gedaan zou hebben. Waarschijnlijk niet. En hier gebeurd het zonder klagen. Zonder dat ze er iets voor terug willen hebben.

We worden terug gebracht door familie van de pastor. We zitten met zijn 4en op de achterbank gepropt. De familie van Paul heb ik de vorige keer ook al ontmoet en in de auto is het dan ook een drukte met uitwisselen van verhalen. Er word een hoop gelachen op de achterbank en op de voorste stoelen maar ook aandachtig geluisterd naar de indrukwekkende of informatieve gesprekken.

Deze mensen doen ook werk in de gevangenissen waar ze proberen jezus in het leven van de gevangen te brengen. Ze vertellen over de veranderingen die ze zien wanneer gevangen zich overgeven aan Jezus. De echtgenoot van de broer van paul verteld een verhaal over een gevangene die zij bezocht heeft. De eerste keer had deze man een zwarte aura om zich heen. Maar naarmate Jezus in zijn leven kwam werd dat aura steeds lichter totdat deze man zoals deze dame zei “ at the end, he was walking in the light again”.